Κραυγή

Όταν ξύπνησα, ο ήλιος έμπαινε και γέμιζε το κρεβάτι μου, κι ως ανασηκώθηκα στους αγκώνους είδα από το  παράθυρο τη θάλασσα να γελάει και να σηκώνει μικρούς μαστούς να χαδολογιέται με τον ήλιο.

Χαρά Θεού η μέρα και σήμερα. Κάθε πρωί ξαναβρίσκει την παρθενιά του ο κόσμος και θαρρείς πως τώρα, να βγήκε από τα χέρια του Θεού.

Μνήμη δεν έχει, μαθές, γι’ αυτό και δεν κάνει ποτέ ζάρες το πρόσωπό του, δε θυμάται τα όσα έκαμε χτες μήτε ανησυχεί για τα όσα θα κάμει αύριο.

Ζει την τωρινή στιγμή σαν αιωνιότητα. Άλλη δεν υπάρχει, μπροστά και πίσω της το Τίποτα.

Κάθισα ομπρός στο παράθυρο να δέχουμαι κατάστηθα τη θάλασσα, κι έσκυψα απάνω στο άγραφο χαρτί. Δεν ήταν άγραφο χαρτί, ήταν καθρέφτης κι έβλεπα το πρόσωπό μου.

 Ήξερα πως ό,τι κι αν έγραφα θα ’ταν εξομολόγηση. 

Τούτη είναι η κρίσιμη ώρα της Δευτέρας Παρουσίας. 

Στέκεται μπροστά στον αόρατο Κριτή η καρδιά σου κι αρχίζει αδιάντροπα να φωνάζει τα κρίματά της:

Έκλεψα, σκότωσα, έπλασα άλλους. 

Αυθαδίασα να ξεπεράσω τον άνθρωπο, να κάμω ό,τι δεν μπόρεσες ή δε θέλησες να κάμεις. 

Συνωμότησα με όλες τις σκοτεινές και φωτερές δυνάμεις που είχα στη διάθεσή μου, για να σε ρίξω από το θρόνο σου να καθίσω εγώ και να βάλω καινούρια τάξη στον κόσμο-λιγότερη αδικία και πείνα, πιο γλυκομίλητη αρετή, πιο στρατευόμενη αγάπη.

Ένιωθα μέσα μου την καρδιά μου να φωνάζει. 

Είχε παράπονα πολλά, διαφωνούσε με το Θεό, ήρθε η ώρα να του συντάξει αναφορά και να του πει, έξω από τα δόντια πια την αγανάκτησή της και τον πόνο.

Τα χρόνια μαθές περνούν, περνώ μαζί τους, δεν πρέπει να μου φράξει το χώμα το στόμα μου πριν να μιλήσω. 

Κάθε άνθρωπος έχει μιαν Κραυγή να σφεντονίσει στον αέρα πριν να πεθάνει, την κραυγή του, ας βιαστούμε, το λοιπόν, να προλάβουμε. 

Μπορεί η Κραυγή αυτή να σκορπίσει άνεργη στον αέρα, μπορεί να μην υπάρχει μήτε κάτω στη γης μήτε απάνω στον ουρανό αυτί να την ακούσει.

 Δεν πειράζει. 

Δεν είσαι εσύ πρόβατο, είσαι άνθρωπος, άνθρωπος πάει να πει ένα πράμα που δεν είναι βολεμένο και φωνάζει.

Φώναζε!

Μην κιοτεύεις, έλεγα, μη θαρρείς πώς επειδή είσαι ζώο εφήμερο δεν μπορείς να επέμβεις στην κυβέρνηση του κόσμου. Αλίμονο, αν ήξερες τη δύναμή σου, θα ’χες κιόλα ξεπεράσει τα σύνορα  του ανθρώπου.

«Αναφορά στον Γκρέκο» Ν. καζαντζάκης